गुरुको पाठः आफूलाई चिन्नु र आफ्नो मूल्य पहिल्याउनु
एकदिन एकजना व्यक्ति आफ्नो गुरुकहाँ गएर गुनासो गरे,“गुरु, म हजुरलाई सम्मान गर्छु, तर मेरा धेरै साथीहरूले हजुरलाई केही नजान्ने, गफाडी, र पागल भन्छन्। मलाई आज
एकदिन एकजना व्यक्ति आफ्नो गुरुकहाँ गएर गुनासो गरे,“गुरु, म हजुरलाई सम्मान गर्छु, तर मेरा धेरै साथीहरूले हजुरलाई केही नजान्ने, गफाडी, र पागल भन्छन्। मलाई आज
‘फूल छरिदियौ मेरो पथमा’ तिम्लाई भुल्ने केही मसँग उपाय छैनतिमी वर्तमान हौ, तिमी नै छौ बिगतमातिम्रो चोखो प्रेम हावा बनी बगेको छतिमी मेरो सासमा तिमी
कविताले जीवनको यथार्थ, मानवीय कमजोरी, र नैतिकताको आवश्यकता झल्काउँदै सत्कर्म र अध्यात्मको मार्ग अवलम्बन गर्न प्रेरणा दिन्छ। कविताले अन्ततः मानिसलाई सन्देश दिन्छ कि जीवनको उर्वर
“मेरो मन“ सधैँ गुन्गुनाउँथ्योसधैँ भुन्भुनाउँथ्योकहिले त आत्तिएरहुन्हुनाउँथ्यो पनि । छन्द मिल्यो भनेम स्वयं छन्दोवद्ध कविता हुन्थेँकहिले अनुष्टुप हुन्थेँछिटो दगुर्थेँकहिले शिखरिणी हुँदैअलि ढिलो दगुर्थेँमन्दाक्रान्ता हुन्थेँ मेसो
गीति सम्झना, भाग—१ तनको पीडा निख्रियो, मनको दर्द जीवन्तबिच बाटोमै छाडेर गयौ, कसरी मनाउँ मान्दैन मन त कति हजार वर्षसम्म तिम्लाई मैले कुर्ने हो ?तिमीलाई
गीति सम्झना, भाग—९ सधैँलाई विदा हुने, आँसुले पीर धुनेउनैलाई सम्झेर यो मन घरिघरि रुनेकिन हादसा भयो टिपी लयो आयो कालकोसँग मागूँ जवाब, कोसँग गरूँ सवाल